Bazı yerler vardır… Sadece bir meydan, bir sokak ya da bir bina değildir. İçine zamanı hapseder, insanı sarar, yaşanmışlıklarla konuşur. Fatsa’nın eski meydanı da öyle bir yerdi.
Orası sadece buluşma noktası değil, bir duygunun toplanma yeriydi. Etrafındaki çay ocaklarında hayat demlenir, bardaklara dökülürdü. Bir selam, bir gülümseme, tanıdık bir el sallayış… Her köşesi insanla doluydu, hatıralarla sımsıcak bir yerdi.
Ortadaki saat kulesi, zamanın akışını göstermenin çok ötesindeydi. Onun gölgesinde beklenirdi; kimi sevdiceğini, kimi bir dostu, kimi kendini… Bazen bir vedanın son cümlesi, bazen bir başlangıcın ilk heyecanı yaşanırdı orada.
Şimdi bakıyorum da, meydan yerinde duruyor belki ama ruhu çoktan gitmiş. Daha geniş, daha yeni, daha “düzenli” belki ama bomboş… İnsanların göz göze gelmediği, adımların birbirine değmeden geçtiği, hikâyelerin sustuğu bir yer olmuş.
Saat kulesi artık yok. Onunla birlikte bekleyişler de anlamını yitirmiş. Kimse bir köşede umutla durmuyor. Sanki herkes biraz daha aceleci, biraz daha yabancı birbirine.
Bazen bir çayın buharında görüyorum eski meydanı. Bazen bir martının kanadında işitiyorum geçmişin sesini. Hâlâ orada bir yerde, görünmez ama hissedilir.
Bir zamanlar Fatsa Meydanı vardı. Gerçekten vardı… Şimdi ise sadece içimizde yaşıyor. Ve bazı akşamlar, dalgın bir bakışta, eski bir şarkının nakaratında yeniden çıkıyor karşımıza. Sanki hiç gitmemiş gibi.
Çünkü bazı yerler silinmez. Yıkılsa da, betonla kaplansa da, insanın yüreğinde yer etmeyi sürdürür. Fatsa’nın meydanı da öyle bir yerdi. Hâlâ öyle.
Nurcan Şanlı (Gazeteci)